rakietnictwo wodne
tanie, bezpieczne, ciekawe
Rakieta wodna składa się z następujących części:
Korpus
Najważniejszym elementem rakiety wodnej jest korpus, dzięki któremu rakieta unosi się. W nim podczas lotu będzie znajdowała się woda i sprężone powietrze. Tak więc, korpus musi mieć przestrzeń dla "paliwa" ogrodzoną szczelnymi ściankami (na które będzie oddziaływało duże ciśnienie) oraz otwór przez który woda będzie wydostawała się podczas lotu, a także przez który woda będzie przed lotem wlewana. Te wymagania bardzo dobrze spełniają zwykłe butelki po napojach.
Przeciętne, plastikowe butelki wytrzymują do ciśnienia około 130 psi (9 Bar). By zwiększyć ich wytrzymałość, należy je od zewnątrz wzmocnić. Owinięcie butelki taśmą klejącą zwiększa wytrzymałość do około 180 psi (12,4 Bar). Podwójna lub potrójna warstwa taśmy to około 250 psi (17,2 Bar). Kolejne wzmocnienia są potrzebne już tylko dla profesjonalistów - przykładowo, ścisłe owinięcie nylonową linką to wzrost wytrzymałości do około 800 psi (55,2 Bar). Wyższe ciśnienia to jeszcze dziewiczy obszar, który czeka na takie ekpserymenty jak na przykład wykonanie korpusu z aluminium.
Przekroczenie wytrzymałości butelki powoduje jej rozerwanie, które w przypadku plastiku nie powoduje żadnego niebezpieczeństwa - plastik zazwyczaj rozrywa się na tak duże płaty, że nie stanowi zagrożenia nawet dla oczu. Jedynie metalowe elementy w rakiecie mogą być niebezpieczne w przypadku rozerwania korpusu, ponieważ nabierają dużej prędkości (dlatego odradzam umieszczania jakichkolwiek metalowych części w rakietach wodnych).
Najpopularniejsze są dwa rodzaje otworu (dyszy) w korpusie: o średnicy 9 mm oraz o średnicy 22 m. Pierwszy jest oparty na końcówce pasującej do węża ogrodowego, znanej zagranicą pod nazwą "gardena nozzle". Wymaga sporo pracy przy tworzeniu korpusu i wyrzutni, lecz potem pozwala na bardzo łatwą manipulację ciśnieniem wewnątrz rakiety. Druga średnica to dokładnie wielkość standardowego otworu jaki występuje w butelkach. Generalnie nie wymaga ona pracy przy korpusie, można go zostawić takim jaki jest. W tym przypadku, wyrzutnia jest dosyć łatwa do zbudowania, ale umożliwienie manipulacji różnymi poziomami ciśnienia oznacza w przyszłości wiele kombinowania.
Stateczniki
Stateczniki to płaty wystające z obrysu rakiety, umieszczone w jej dolnej części. Dzięki nim rakieta jest stabilizowana aerodynamicznie - leci prosto, utrzymuje nadany na początku tor lotu. Stateczniki są skorelowane z głowicą: im większy balast w głowicy tym mniejsze stateczniki i vice versa.
Lotki mogą być wykonane z tektury, plastiku, drewien (balsa, sklejka) lub metali (tych ostatnich nie polecam - wyjaśnienie na końcu trzeciego akapitu w sekcji Korpus). Tektura nie jest najszczęśliwszym rozwiązaniem, ponieważ pod wpływem wody szybko się deformuje, poza tym generalnie nie jest stała i strumień powietrza w locie będzie mógł dowolnie ją wyginać. Plastik jest lekki i łatwy do pozyskania, można wyciąć stateczniki np. z plastikowego opakowania po maśle jednak także drga pod wpływem uderzania powietrza. Drewna są najlepsze pod względem aerodynamicznym, tzn. są najmniej wrażliwe na wiatr, lecz ich wykorzystywanie wymaga posiadania zestawu narzędzi, do których nie każdy ma dostęp. Kwestia materiału, z którego wykonywane są stateczniki jest bardzo ważna, ponieważ to głównie od ich drgań podczas lotu będzie zależało to jak bardzo rakieta będzie się obracała w powietrzu. Gdy obrót ten jest duży, praktycznie uniemożliwia on wykonanie dobrego jakościowo filmu z pokładu rakiety.
Lotki można umieścić bezpośrednio na korpusie, jednak są inne techniki jak np. umieszczenie stateczników na pierścieniu, który następnie jest umieszczany na korpusie. Najważniejsze jest, by stateczniki znajdowały się najniżej jak się da - im niżej tym stabilniejszy będzie lot.
Kształty stateczników są najróżniejsze: od zupełnie kwadratowych, przez trójkątne, skończywszy na pierścieniowych, okalających spód rakiety niczym spódniczka. Dla rakiet wodnych kształt stateczników nie ma większego znaczenia - praktycznie nie da się zauważyć różnic pomiędzy osiągami na poszczególnych kształtach.
Ile stateczników? Co najmniej 3. 2 stateczniki dają zachowanie jak skrzydła i powodują przejście do poziomego lotu, natomiast 3 czy 4 to już utrzymywanie toru lotu. Liczba w zasadzie dowolna, nie ma większych różnic pomiędzy 3 i 4 statecznikami - oprócz różnicy w budowie, trudniej odmierzyć odległości pomiędzy 3 statecznikami niż pomiędzy 4.
Głowica
W górnej części rakiety znajduje się głowica. Przede wszystkim, w niej znajduje się balast, dzięki któremu rakieta utrzymuje tor lotu. Ilość balastu określa się doświadczalnie, ponieważ zależy od długości rakiety, jej oporu aerodynamicznego, a także wielkości stateczników.
Z kształtem głowicy jest podobnie jak ze statecznikami - trudno określić czy przy tych prędkościach korzystniejszy jest ostry koniec czy może łagodne, paraboliczne zakończenie. Oczywiście, im mniej generowanego oporu tym lepiej.
W przypadku braku systemu odzysku, głowica pełni także funkcję strefy zgniotu. Wtedy warto wypełnić ją miękkim materiałem, na przykład gąbką lub trocinami, a także postarać się o kilkucentymetrowe odseparowanie głowicy od korpusu by w razie zgniecenia głowicy, nie uszkodzić korpusu.
copyright © zarat, designed by Alpha Studio